Naar karaktertrekje van mij, er zijn van die dingen waarbij mijn tenen krommen en dan kan ik mijn bek niet houden. Jammer wel. Het begon zo goed.

Een jaar geleden, gasprijzen kon je tot het einde van het jaar vastzetten boven de 2 euro. Onze nieuwe energieboer organiseerde een Energie Impact Event in het World Horti Center in Naaldwijk. Er kwam zo’n honderd man bijeen om het in deze barre tijden eens te hebben over de energie-impact op de tuinbouw. Ik was bezorgd en benieuwd hoe de vlag er bij onze collega’s bij hing en wat hun overlevingsstrategieën zouden zijn. Ook wilde ik graag horen hoe onze nieuwe energieboer haar klanten hierbij ging ondersteunen.

Na een welkom werden we bijgepraat over de laatste ontwikkelingen op de energiemarkt. Ging allemaal best. Daarna werden we verrast met een les in het ‘deugen’. Daar zaten we met een verzameling collega’s bij wie het water aan de lippen stond, die uit het niets een tienvoudige energieprijs voor hun kiezen kregen, wat voor een flink aantal het einde betekent. Daar ontpopte zich een typisch, moreel ver boven ons verheven ‘D66’ mevrouw, die zich voorstelde als Manager Sustainability Netherlands at Vattenfall en ons vervolgens drie kwartier college gaf over de duurzaamheidsambities en het beleid van haar Vattenfall.

Weg van fossiel ging Vattenfall een groene sustainable toekomst tegemoet, daar ging zij voor zorgen. Alsof we niets anders aan ons hoofd hadden. Mevrouw Sustainability zorgde er voor dat haar club zich (volgens haar zeggen) super netjes gedroeg. Leveranciers en klanten werden in de toekomst aan een strenge controle onderworpen. Iedereen zou goedschiks of kwaadschiks gaan ‘deugen’. Geen kinderarbeid, beëindiging van fossiele energie en alles gericht op het hoogst haalbare doel. De redding der planeet. Vattenfall’s gedrag was eigenlijk wel zo ongeveer het hoogst haalbare ideaal en daaraan zouden wij gaan voldoen. Beter dan dat kon het leven niet worden. ‘Wij energieverspillers hadden nog een lange weg te gaan’, dat was de boodschap.

Nu had ik van enkele jaren daarvoor nog glashelder een discussie voor ogen met een incasseerder van Eneco. Hij kwam een 80-plusser bij ons in de buurt afsluiten omdat de man zijn energierekening een paar maanden niet had betaald. “Nu gaat iemand deze facturen betalen of hij wordt afgesloten, dan maar bevriezen” was het verhaal, net voor de kerst. Onvermurwbaar was de engerd. Dat was nu iets dat ik niet vond deugen. Ik had dus enige argwaan met betrekking tot de energieleveranciers en kon het niet laten de losgezongen Sustainability mevrouw publiekelijk wat in twijfel te trekken. Niet erg aardig, ik geef het toe en wie weet, runde zij wel echt een nette club.

Nu, een jaar later is het september 2023 en weet ik dat de werkelijke opbrengst van onze 814 zonnepanelen dit jaar tot en met juli € 6.786 bedraagt, een 4ct per kWh. Ook weet ik dat Vattenfall nog 28% van dit bedrag afroomt voor de hen enkele centen kostende, volledig geautomatiseerde incasso waar haar voorganger ons voor deze dienst in dezelfde periode in 2022 nog slechts € 55,- rekende.

Dat vind ik nu afzetterij en ‘deugen over de rug van een ander’. Ik ben blij dat we goed op weg zijn op ons sustainability pad, een beetje jammer wel dat de deugers alles zo kaalvreten en kapotmaken dat wij in dit proces helaas zullen verhongeren. Deugen laat je zien in daden, niet in woorden.

Hans de Vries (was vroeger potplantenteler)
Hans@FrogsFarms.com