Alles op zwart? Of toch?
Heel, heel erg lang geleden bedachten onze voorvaderen een slim plan, ze stichtten coöperatieve verkoopverenigingen om hun prachtige product voor de hoogste prijs te kunnen verkopen. Om dit te realiseren bedachten, of kaapten ze het veilingklok systeem. Hij die het eerste “MIJN” riep werd zo de nieuwe eigenaar van wat er voor die klok langskwam. Dit was het einde van het tegen elkaar uitspelen van de tobbende telers die van de vroege ochtend tot de late avond met hun plantjes, bloemen of groenten bezig waren. Deze tobbers hadden geen tijd om zich in de nog niet eens bestaande marketing of verkoopstrategieën te bekwamen en werden telkenmale overtroefd door de vlotte babbelaars die zo voor een grijpstuiver met de mooiste producten aan de haal gingen. De klok loste dit allemaal op, eerlijker kon het niet.
‘Concentratie van vraag en aanbod’, bedacht later iemand, dat was de toverformule. Zoals in elk sprookje leefden ze daarna nog lang en gelukkig. Dit werkte jarenlang uitstekend, maar het moest beter. Naast de veilingklok kwam een bemiddelingsbureau en ongemerkt was daarmee de concentratie van vraag en aanbod verleden tijd. De term werd uitsluitend nog gebruikt om het belang van de veiling te promoten, inhoudelijk was het gedaan. Om te voldoen aan de vraag van nieuwe grote spelers kwam er termijnverkoop en werd de klok verder gemarginaliseerd. Het werd een leuke plek om dat te dumpen waar je geen afzetmarkt voor had, maar verder stelt het niet veel meer voor.
Amerikanen zien onze klokhandel als gokken. ‘Speculation’ is het woord dat ze altijd gebruiken als ze onze manier van verkopen beschrijven. Ze zijn gek van onze bedrijfstak, vinden dat wat we doen geweldig, tot het aankomt op verkopen. Dan gokken we in hun ogen maar wat. De manier waarop wij onze kassen blind vol zetten met planten zonder klant, ze op en top verzorgen en koesteren om ze dan op de laatste dag over te laten aan de grillen van de handel en ons overgeven aan de veilingklok, daar begrijpen ze niets van.
Het uiteindelijke resultaat op de veilingklok vandaag is dat producten er voor de helft van de prijs worden weggepakt.
Verkopen onder de kostprijs is een dure bezigheid. Verkoop je zo per jaar 100.000 stuks voor de halve prijs omdat er op dat moment nu net even weinig handel is, dan moet je er met een 5% winstmarge toch al een 950 duizend voor de volle prijs verkopen om dat verlies goed te maken.
Wij vinden het blijkbaar volstrekt normaal om op de gok te telen. Wel eens in het casino geweest? Nee? Niets aan, lijkt verdacht veel op werken tenzij je even snel al je meegebrachte geld op 1 nummer op de speeltafel legt en er vandaan loopt. Balletje valt er toch niet op.
Toch doen wij dagelijks hetzelfde. We brengen ons product, waar we soms een vol jaar onze ziel en zaligheid in staken, op gammele karren naar een oerlelijk betonnen gebouw. Trappen ze daar onze mooie vrachtwagen uit en laten de hap er vervolgens staan. ‘Op hoop van zegen’. Misschien haalt iemand ze op en zet ze in de rij voor de klok. Misschien leveren ze daar wat op, zo niet? Dan gooien we er zonder met onze ogen te knipperen de winst van 10 wel verkochte karren achteraan.
Hans de Vries (was vroeger potplantenteler)
Hans@FrogsFarms.com
