Bijna ieder jaar zei ik wel tegen Onder Glas dat het mijn laatste jaar als columnist zou zijn. Maar ieder jaar viel het toch mee om nieuwe teksten te schrijven. Als ondernemer verandert er namelijk zoveel en maak je zoveel mee, dat je er zelf van staat te kijken. Vaak krijg ik in interviews de vraag waar ik over vijf jaar zou willen staan. Een onmogelijke vraag, omdat je dan ook vijf jaar moet terugkijken. Dan constateer ik dat er veel meer dingen veranderen dan verwacht.
Zo had ik niet verwacht dat de ketenregie zo snel zou verschuiven van veiling naar exporteurs en daarna van retailer naar consument. Of dat de tuinbouw een van de zwaarste crises ooit mee zou maken, maar ook zo snel weer zou opleven. Dat er tuinbouwbedrijven groter dan 150 ha zouden ontstaan. Dat de tuinbouw zo snel, zo internationaal zou worden. Dat China binnen exportbereik is voor onze groente- en sierteeltproducten. Dat webshops de rol van de klok zo nadrukkelijk zouden overnemen. Dat Decorum een consumentenmerk wordt en categoriemanagement ook voor sierteelt blijkt te werken.
Verrassend is ook dat segmentatie door telers in retail, tuincentra of bloemenwinkels noodzaak is om te overleven, wij orchideeën in pluggen afleveren en dat onze plantjes inmiddels de hele wereld overgaan, internetverkoop in de sierteelt snel groeit. Dat de Nederlandse tuinbouw wel eens de belangrijkste leverancier van voedsel en welzijn ter wereld kan worden, dat kassenbouwers en installateurs nu wachtlijsten hebben.
Het is dus onvoorspelbaar wat er in deze snelle markt de komende vijf jaar gaat gebeuren. Ik weet het niet, maar ben zeer benieuwd. Die snelheid van ontwikkelingen brengen mij bij het verhaal van die kleine jongen in de haven. Hij staat daar te dromen dat hij ooit met een grote boot wil meevaren, maar hij moet naar school. Als volwassene gaat hij weer kijken, hij heeft geen school meer, maar helaas ook geen geld. Op middelbare leeftijd gaat hij wederom naar de haven; hij heeft geen school, wel geld, maar geen tijd door zijn drukke werk. Als hij gepensioneerd is komt hij weer naar de haven om te dromen over zijn bootreis. Hij heeft geen school, genoeg geld en alle tijd. Maar hij heeft geen zin meer.
Moraal: hard werken is prima, maar geniet ook van het leven en maak je dromen waar voor het te laat is. Iedereen bedankt voor het lezen van mijn columns, fijne dagen en een groeizaam en bloeiend 2017 gewenst!
Eric Moor, phalaenopsisveredelaar
