Het zal zo’n 15 (of 25?) jaar geleden zijn dat we er voor het eerst eentje op ons grasveld zagen. Duidelijk een liefhebber van vechtsporten want hij nam direct een verdedigende houding aan. Met twee armen omhoog was hij er klaar voor. Begonnen als een bijzonder schouwspel werden zij al snel regelmatige gasten. De hond reageerde er niet meer op en de robotmaaier hakte er regelmatig eentje in stukken. Ze schijnen lekker te zijn, maar wij zijn er nooit aan begonnen. Ze liepen ons eigenlijk best.
We woonden aan een redelijke vaart, onderdeel van de wateren van de Bovenlanden. Waters vol met vis, gekwaak en waterplanten. Tot ons Waterschap besloot dat het zo niet langer kon: ‘alle sloten en vaarten moesten grondig worden uitgebaggerd’. Maanden dreef er een schuit met graafmachine om deze klus te klaren.
Toen het Waterschap na een wintertje prutten klaar was, waren alle vissen en waterplanten verdwenen. Opvallend was dat de begroeiing dat voorjaar niet meer terug kwam. Alles was weg, geen plant, geen vis, geen kikker. Het water was nu keurig op de juiste diepte maar de actie had wel alle leven uitgeroeid. Behalve… de ‘Amerikaanse rivierkreeft’, die had als enige de verwoestende ‘redding’ overleefd en vrat elke poging tot herstel vrolijk op.
Nu hadden we na verschillende fusies een Waterschap met de mooie naam ‘Waterschap Amstel, Gooi en Vecht’. En ik bedacht met de mij kenmerkende vooringenomenheid dat hun directie en bestuur ongetwijfeld zou bestaan uit ‘hoogopgeleide maar volstrekt poldervreemde stropdassen’ die al hun kennis in de schoolbanken hadden vergaard en er eigenlijk geen benul van hadden hoe een sloot hoort te ruiken en hoort te klinken. Alles viel zo weer op zijn plek. We bleven er nog een aantal jaar wonen zonder enig herstel te zien.
We verhuisden zo’n 20 kilometer verderop, weer naar een plek met water, waterplanten vissen en kikkers. En, uiteraard, ook hier zien we ‘de kreeft’. Maar hier is het ietsje anders. Beetje meer vrijgevochten. Ben je een keer vroeg wakker dan hoor je een buurman zijn fuiken zetten. Tegen alle regels in stroopt hij voor het ontbijt even honderden kreeften weg en garandeert daarmee net dat beetje ruimte voor wat er verder nog groeit en zwemt. Dat krijgt zo een kans op overleven. Buurman is een vooruitstrevend man, een anonieme held.
Vorig jaar kreeg onze hele straat de vraag van het Waterschap om hen te melden als we rivierkreeften zagen. Denk niet dat er iemand heeft gereageerd. Zo’n stomme vraag neemt niemand hier serieus. Het is zoiets als ‘muggen’. Ze zitten altijd overal.
Lees net in de krant dat de Provincie Zuid Holland ‘helemaal klaar’ is met de kreeft en het vangen toe gaat staan. Dat is 20 jaar te laat, maar toch, het begin is er. De buurman leek er niet van wakker te liggen dat zijn stille verzet illegaal was, maar hij kan nu eindelijk worden geridderd. Ik ga hem voordragen.
De wetgeving in ons land loopt altijd mijlenver achter op de feitelijke situatie. Ik hoop dus niet dat de Russen ooit onze kant op komen. Voor ons leger alle vergunningen rond heeft om ons land te mogen verdedigen en ver voor alle bezwaarschriften hieromtrent zijn afgehandeld, spreken onze kleinkinderen allemaal Russisch.
Hans de Vries (was vroeger potplantenteler)
Hans@FrogsFarms.com
