‘Oeps, er gaat iets mis, probeer het later nogmaals.’ Lekkere opdracht na een half uur prutsen en invuloefeningetjes voltooien. KLM heeft haar klachtenprocedure volledig geautomatiseerd, dat werkt dus ook niet meer. Het is tenenkrommend hoe deze club binnen enkele jaren van een eerste klas luchtvaartmaatschappij verworden is tot een derderangs K… bedrijf wat haar klanten volledig in de kou laat staan.
Voor me een stapel bonnetjes, instapkaarten, schaderapporten en een mailbox vol tickets. Miami, was het plan. We moesten er de andere dag stipt om 13.00 uur zijn, nou ja een kwartiertje later kon ook nog wel. Ik had de tickets omgeboekt. Oorspronkelijk hadden we een tussenstop in Atlanta, maar nu rechtstreeks Miami, kostte een paar honderd euro meer, maar elke tussenstop er tussenuit is er eentje. Zondagochtend weg en zondagmiddag daar. Even een nachtje een hotel en dan de andere dag met de huurauto naar de afspraak. Twee weken later weer met dezelfde vlucht terug. Gemakkelijker kon het niet. Dacht ik…
Op weg naar Schiphol een SMS: ‘Uw vlucht KL0627 naar Miami is helaas geannuleerd, we zoeken naar een oplossing’. De Telegraaf zou later die week schrijven “KLM annuleerde de afgelopen maanden vijf keer zoveel langeafstandsvluchten als voor de coronacrisis, VS is koploper”.
Maar ‘ze zoeken naar een oplossing’, dacht ik nog hoopvol. Een paar minuten later, weer een SMS ‘We boeken u om naar een vlucht via Parijs, morgen! ‘Blieb’ Echtgenote ook een SMS: ‘We boeken u om naar een vlucht via München, morgen!’ KLM besloot blijkbaar om ons uit elkaar te halen en in elk geval een dag na onze afspraak te laten arriveren. Dat kon niet waar zijn.
Ondertussen op Schiphol gearriveerd spoedden we ons naar de incheckbalie. “Niets morgen, we moeten vandaag nog in Miami zijn”. Wapperend met mijn ‘gouden’ kaart vonden we de helpdesk. Super behulpzaam zocht men daar naar een oplossing, via München, vandaag nog dan. “Wel snel zijn want het wordt krap. De instapkaart naar Miami leggen we neer bij de gate in München, die voor München print ik nu uit, u heeft straks ruim een uur om over te stappen, rennen.”
We haalden het, via München kost een paar uur extra, maar dat moest dan maar. Vlotte eerste vlucht. Met nog 70 andere Miami-passagiers aan boord liepen we anderhalf uur later in München het vliegtuig uit. Op zoek naar de aansluitende vlucht. Gebouw uit, de bus in, de bus uit en een ander gebouw in. Gewoon de bordjes volgen. Gebouw doorlopen, omhoog, weer omlaag, gang door en… We stonden zo een half uurtje later aan de andere kant weer buiten. Volgende bus, volgende gebouw, gang door, omhoog.
Het uur speling was voorbij, maar we zagen een rijtje passagiers zich een weg banen naar de juiste gate. We sloten aan. Komen bij een vent met pet die roept. “Boardingpass?” Wij “At the gate”. Zo ging dat niet, maakte hij ons duidelijk, eerst een boardingpass, eerder ging hij ons er niet langs laten. Daar!!! Wees hij, is een balie, ga daar maar in de rij staan. Met een man of dertig in die rij hoorde we een andere Nederlandse Miami-ganger uitgelegd krijgen dat we echt terug moesten naar de KLM-balie, zo ongeveer waar we vandaan kwamen. Bij hen werd ons de boardingpass beloofd. We realiseerden ons dat we dit vliegtuig niet meer gingen halen en dropen af, op zoek naar die KLM-balie.
Een uurtje later vertelden twee baliemedewerkers ons dat er helaas geen boardingpass klaar lag, maar ze gaven ons wel een briefje met een telefoonnummer, dat konden we bellen. Wij bellen, tja, spijtig allemaal, “morgen”? Nee, dan gaan we net zo lief weer naar huis en proberen we het volgend jaar nog wel een keer. Dat kon, zei de aardige mevrouw, maar dan moesten we wel eerst onze koffer ophalen, zonder koffer geen ticket, waarheen dan ook. Op zoek naar de koffer die op weg zou moeten zijn naar Miami maar die bij het ontbreken van de begeleidende passagiers pardoes weer uit het vliegtuig was gemikt. Dus terug door de marechaussee. “Waar gaat u heen?” “Nergens, koffer zoeken”. Uurtje zoeken, 15 man vragen, niemand weet iets, maar uiteindelijk toch uit een berg gevist en meegenomen. We stonden weer buiten.
De mevrouw van het briefje gebeld. In de groep dolende passagiers had iemand geopperd dat de enige mogelijkheid was nu nog naar New York te vliegen en daarvandaan naar Fort Lauderdale, dan een auto huren of de bus. We proberen het. We hadden in New York anderhalf uur tussen aankomst en doorvliegen. Helaas, de piloot was in München zo druk met het repareren van de boord TV’s dat hij ruim een uur te laat vertrok en aankwam. In New York sjokten we nu, uren na onze normale bedtijd, richting de gate waarvandaan onze aansluitende vlucht al had moeten vertrekken. Er was niemand. Nou ja, er hingen er twee over de balie die zeiden “andere gate, maar je hoeft je niet te haasten”. De vlucht naar Fort Lauderdale was vertraagd. Toestel stuk. Over een paar uur zou er met een ander toestel nog een poging worden gewaagd en dan mochten we ook mee.
Nog een uurtje later duwden ze ons in een vliegende veewagen. Weer een paar uur later rolden we er, een uurtje rijden van Miami weer uit. Meer dan 24 uur waren we nu onderweg, doodop en helemaal kapot. Maar we waren in de buurt, ‘we gingen het morgen toch nog halen’. Beetje jammer dat de koffer onderweg ergens was kwijtgeraakt. We konden er niet meer mee zitten, rapportje opgemaakt en een taxi opdracht gegeven ons in het eerste het beste hotel te dumpen.
Volgende dag een auto gehuurd en nog even naar de koffer geïnformeerd. “Die sturen we je wel na”, zo beloofde de bagage mijnheer. “Hier heb je een tandenborstel en 150 dollar voor wat ondergoed en de rest komt wel.” Inderdaad, het kwam.
Kan gebeuren, zal u zeggen. Maar we moesten nog wel een keer terug. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Weer een SMS van KLM: ‘Uw vlucht KL0628 naar Amsterdam is helaas geannuleerd, we zoeken naar een oplossing…’
Hans de Vries (was vroeger potplantenteler)
Hans@FrogsFarms.com
